Είναι τα μάτια του σπιτιού, τα μάτια που βλέπουμε τον έξω κόσμο. Είναι τα παράθυρα της ψυχής μας, αυτά που μας δείχνουν το φως, το σκοτάδι, τον ήλιο, τη βροχή...Πάντα αναζητώ μια θέση στο παράθυρο, θέλω το φως του, τη ζωή του.
Τη μητέρα μου τη βρίσκω πάντα πίσω από το παράθυρο να κοιτάει έξω, βασανισμένη γυναίκα, είναι ό,τι της έχει απομείνει, η επαφή της με τη ζωή, όλες της οι πληροφορίες.
Κουρτίνες έργα τέχνης, μπουκέτα με λουλούδια και αγαπημένα αντικείμενα λούζονται στον ήλιο!
Αυτά που αγαπώ είναι τα παράθυρα του χρόνου, που μας μιλάνε, έχουν να πουν γι' αυτά που είδαν και πέρασαν. Ξεχασμένα, γερασμένα, χαλάσματα της ζωής όπως αυτοί που τους ανήκαν κάποτε.
Στη βόλτα μου, βλέπω παράθυρα όμορφα, λουλουδιασμένα, με καθαρά τζάμια που αστράφτουν στον ήλιο, κάποιοι τα χαίρονται και τα φροντίζουν.
Τα δικά μου δεν είναι ποτέ έτσι, έχουν την περίεργη πατίνα της σκόνης ή της βροχής, έχει κι αυτή τη δικιά της "λάμψη"
Μου αρέσουν οι πατίνες, οι πατίνες του χρόνου, που δε δηλώνουν εγκατάλειψη, μα ζωή, έχουν πρόταση...καλλιτεχνική, γεμάτη πληροφορίες.
Μέσα από τα τζάμια μου με τη δικιά τους πατίνα, βλέπω πίνακες ζωγραφικής, βλέπω τις γάτες μας, γιαγιά, κόρη, εγγόνια, να με κοιτούν έντονα και να με καρφώνουν καθώς φέρνω τον καφέ μου στο παράθυρο.
Είναι άπληστες και αχόρταγες, είναι και όμορφες και παιχνιδιάρες.
Ο δυνατός αέρας των ημερών, λύγισε τα κλαριά, ξέσκισε τα φύλλα, η αυλή γέμισε με φύλλα, με σπασμένα κλαριά.
Ο ουρανός όμως, έγινε πάλι καταγάλανος και ο ήλιος ζεσταίνει ολόλαμπρος, τα βουνά διακρίνονται ντυμένα με το χιόνι και η θάλασσα δεν αφρίζει πια.
Όλα είναι ήρεμα.
Μόνο ο αχνός από τον καφέ μου χορεύει στριφογυριστός στον αέρα.
Οι γάτες πιο πέρα γουργουρίζουν ευχαριστημένες και χαίρονται τη λιακάδα.
Πίνω μια γουλιά καφέ, παίρνω το μολύβι και λέω να γράψω...
"Ο κόσμος όλος, ένα παράθυρο είναι"
Ζηλεύω τις γάτες που τεμπελιάζουν και αφήνω το μολύβι. Δε γίνεται...By:katkyriakouli
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου